Historia Seminarium

Okres wroniecki:

Historia działalności naukowej Braci Mniejszych we Wronkach sięga pierwszych lat ich pobytu w tym mieście. Kronika klasztorna podaje, że mocą Dekretu nr 1293 z 1868 roku, franciszkanie zostali zwołani do Wronek przez Stolicę Arcybiskupią, aby przy podominikańskim kościele zbudować klasztor celem założenia w nim szkoły nauk filozoficznych dla kleryków. Konwent ten, zgodnie z zapisem w Schematimus Ordinis Fratrum Minorum z roku 1903, należał wówczas do reformackiej Prowincji Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Niestety, ta działalność, w niespełna siedem lat od chwili przybycia duchowych synów świętego Franciszka do Wronek, została przerwana. Władze pruskie w ramach Kulturkampfu dokonały bowiem kasacji zakonów w całym państwie, w związku z czym wraz z dniem 31 maja 1875 roku franciszkanom nakazano opuścić klasztor.

Dopiero po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, a dokładnie w 1925 roku, nastąpiło odrodzenie Prowincji Niepokalanego Poczęcia. Wówczas rozpoczęto starania, aby odzyskać klasztor we Wronkach. Zostały one uwieńczone powodzeniem. Początkowo za zgodą Kurii Arcybiskupiej w Poznaniu utworzono w nim Niższe Seminarium Duchowne, tzw. Kolegium Serafickie dla chłopców zgłaszających się do zakonu. Istniało ono do 1931 roku, kiedy to przeniesiono je do klasztoru w Kobylinie. Decyzja ta miała związek z urządzonym później we Wronkach Studium Teologicznym, które do tej pory znajdowało się w Miejskiej Górce. Studium to funkcjonowało od 1932 roku aż do wybuchu II wojny światowej. Do tego czasu we wronieckim konwencie wykształciło się pięćdziesięciu braci. Po wrześniu 1939 roku tylko na krótko zostały wznowione zajęcia z teologii. Po zamknięciu klasztoru Niemcy przeznaczyli go na szpital wojenny oraz miejsce przetrzymywania jeńców angielskich. Klerycy wrócili do swoich domów rodzinnych, a niektórzy zakonnicy stali się zakładnikami okupanta hitlerowskiego.

Po zakończeniu działań wojennych franciszkanie jednak wrócili do Wronek. W okresie po 1945 roku w budynku klasztornym jeszcze, chociaż bardzo krótko, znajdowało się Studium Teologiczne. Część pomieszczeń zajmowało bowiem Wojsko Polskie, a po jego odejściu urządzono w konwencie internat dla młodzieży uczęszczającej do Technikum Elektrycznego. Następnie zaś na zwolnione przez uczniów miejsca, wprowadził się Państwowy Dom Dziecka. Niechlubną literą w dziejach klasztoru wronieckiego zapisał się dzień, w którym w Domu Dziecka wybuchł pożar, podczas którego zginęło ośmioro dzieci i kierownik zakładu.

Kiedy zaś w 1991 roku erygowano nową Prowincję Zakonu Braci Mniejszych pw. św. Franciszka z Asyżu z siedzibą Kurii Prowincjalnej w Poznaniu, zapadła decyzja o utworzeniu w klasztorze we Wronkach własnego seminarium duchownego. Nie brakowało jednak na tym polu przeszkód ze strony czynników zewnętrznych. Najpoważniejszą z nich był problem związany z odzyskaniem całego budynku klasztornego, który od szeregu lat był użytkowany przez dyrekcję i wychowanków wspomnianego Domu Dziecka. Mimo trudności inauguracja pierwszego roku akademickiego miała miejsce już we wrześniu 1991 roku.

Od samego początku czynione były usilne starania o afiliację Wyższego Seminarium Duchownego we Wronkach do Papieskiego Wydziału Teologicznego w Poznaniu. Starania te zakończyły się pomyślnie i w 1997 roku nastąpiła upragniona afiliacja.

W 1998 roku Papieski Wydział Teologiczny został jednak przekształcony, za zgodą Stolicy Apostolskiej, w Wydział Teologiczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Nasze seminarium zakonne weszło w skład tego wydziału jako sekcja we Wronkach.