Patron Seminarium – bł. Jan Duns Szkot
Patron Prowincji – św. Franciszek z Asyżu
Patron Seminarium – bł. Jan Duns Szkot
Jan Duns Szkot urodził się około r. 1266 w szkockim miasteczku Duns (hrabstwo Berwick). W 1279 r. wstąpił do zakonu franciszkanów w Szkocji. Nowicjat odbył w Dumfries, a następnie kształcił się w Szkocji i Anglii. Po święceniach kapłańskich w 1291 r. podjął studia na Uniwersytecie Paryskim (1293-1296). Wykładał następnie na uniwersytetach w Cambridge, Oxfordzie i Paryżu. W 1303 r. został wydalony z Paryża, ponieważ odmówił złożenia podpisu pod apelem Filipa IV Pięknego, który odwołał się do soboru przeciw papieżowi Bonifacemu VIII. Rok później powrócił i uzyskał tytuł magistra teologii. W 1307 r. znów opuścił Paryż i udał się do Kolonii, gdzie pełnił urząd regenta studiów teologicznych. Umarł 8 listopada 1308 r.
Ukształtowany na wzór Chrystusa w szkole św. Franciszka, św. Bonawentury oraz innych doktorów i świętych zakonu, Duns Szkot zasłynął jako wielki filozof i teolog o głębokim życiu wewnętrznym. Jego duchowość czerpała siłę z rozważań teologicznych, a zjednoczenie z Bogiem było natchnieniem do zgłębiania prawd wiary. W Bogu — pierwszym, doskonałym, nieskończonym i wolnym Bycie, w Słowie Wcielonym — Jezusie Chrystusie — wszystko kochał i wszystko pragnął poznać: człowieka, wszechświat i sens historii.
«O Panie, Stworzycielu świata udziel mi łaski wiary, zrozumienia i uwielbiania Twego majestatu i wznieś mego ducha ku kontemplacji Ciebie»
De Primo Principio
Obok nauki o Bogu w Trójcy Świętej Jedynym i chrystologii, wielkim osiągnięciem Dunsa Szkota była mariologia. Wyłożył prawdę o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Dziewicy i bronił jej, czym zasłużył sobie na tytuł „doktora maryjnego”.
Jego grób w kościele franciszkanów w Kolonii otoczony był od początku wielką czcią wiernych. Sława świętości Dunsa Szkota rozeszła się szeroko po Europie, przekraczając mury franciszkańskich klasztorów. W Kolonii i w diecezji Nola (koło Neapolu) uważany był za świętego. W 1698 r. Kongregacja Obrzędów przyznała mu tytuł «czcigodnego». Proces kanonizacyjny Dunsa Szkota miał jednak długą historię: w latach 1706-1707 toczył się w Kolonii, w 1709-1711 i 1905-1906 w Noli, w 1904-1905 w Genui, a w 1918 r. w Rzymie.
Wielki hołd słudze Bożemu oddał Paweł VI, który w liście apostolskim Alma Parens wysłanym 14 lipca 1966 r. do biskupów Anglii, Walii i Szkocji z okazji siedemsetnej rocznicy urodzin Dunsa Szkota, nazwał jego nauczanie «antidotum przeciw ateizmowi». Przypomniał również, iż Duns Szkot był mistrzem prawdziwego dialogu, opartego na Ewangelii i starożytnych tradycjach, który może poprowadzić do jedności pośród różnorodności, o jaką modlił się Chrystus. «Badał i analizował rozwój poznania — pisał dalej papież — posługując się rzetelnym aparatem krytycznym i nie zapominając nigdy o pierwszych zasadach, trzeźwo oceniał własne wywody, u których podłoża nie było chęci osiągnięcia osobistego zwycięstwa, lecz — jak powiedział o nim Jan Gerson — pokorne dążenie do znalezienia zgody».
Kongregacja ds. Beatyfikacji i Kanonizacji, dekretem zatwierdzonym przez Pawła VI w 1972 r., stwierdziła, że pisma Dunsa Szkota nie zawierają błędów przeciw wierze i moralności i zezwoliła na prowadzenie procesu na drodze badań historycznych.
Podczas pierwszej pielgrzymki apostolskiej do Republiki Federalnej Niemiec, 15 listopada 1981 r. Jan Paweł II nawiedził grób Dunsa Szkota i nazwał go «duchową twierdzą wiary».
Po dokładnych badaniach życia i dziejów kultu sługi Bożego przeprowadzonych przez historyków i teologów, Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych 6 lipca 1991 r. wydała dekret stwierdzający heroiczność jego cnót i dawność kultu (ab immemorabili tempore).
Patron Prowincji – św. Franciszek z Asyżu
Założycielem zakonów franciszkańskich jest św. Franciszek z Asyżu (1182 – 1226). Był on synem bogatego kupca Piotra Bernardone. Pod nieobecność Ojca, który wyjeżdżał za granicę w celu zakupienia nowych tkanin, matka Pica Bernardone na Chrzcie świętym nadała Franciszkowi imię Jan. Jako młodzieniec prowadził życie beztroskie. Marzył o rycerskiej sławie, chętnie wiec wziął udział w 1202 roku w bitwie Asyżan z mieszkańcami sąsiedniego miasta Perugii, co skończyło się dla niego krótką niewolą. Wróciwszy chory do domu, przeżył wielki przełom duchowy. Zerwał z tym wszystkim, co dotychczas było treścią jego życia, oddając się całkowicie Bogu.
Usłyszawszy polecenie Chrystusa ukrzyżowanego: „Franciszku, idź i odbuduj mój Kościół, gdyż popada w ruinę!”, odrestaurował własnymi rękami kilka zniszczonych kościołów w okolicy Asyżu, m.in. Porcjunkulę i kościół św. Damiana, gdyż zrozumiał te słowa dosłownie. Pozbywając się wszystkiego, co posiadał, żył odtąd jak pustelnik.
«Franciszku, idź i odbuduj mój Kościół, gdyż popada w ruinę!»
Słowa Chrystusa Ukrzyżowanego
W 1208 roku w położonym koło Asyżu kościółku Matki Bożej Anielskiej, zwanym Porcjunkulą, uświadomił sobie jednak, iż Bóg wzywa go do duchowej odnowy Kościoła. Środkiem do tego ma być ewangeliczne życie w ubóstwie i apostolstwo, na wzór Chrystusa i Apostołów. Odziany w zgrzebny habit, przepasany sznurem, zaczyna głosić słowo Boże. Przy tym nie zaniedbuje posługi miłosierdzia względem chorych, najbardziej wówczas cierpiących i opuszczonych, mianowicie trędowatych. Dotychczas był sam, często niezrozumiany i wyśmiewany, teraz jednak zaczęli się do niego przyłączać coraz liczniejsi naśladowcy, a także naśladowczynie.
W ten sposób stał się założycielem trzech zakonów: braci mniejszych – zwani potocznie franciszkanami (1209), ubogich Pań – siostry klaryski (1211) i tercjarzy – Franciszkański Zakon Świeckich (1221). Św. Franciszek nie przyjął święceń kapłańskich, a jedynie diakonat. W skład wspólnoty jego naśladowców wchodzili zarówno kapłani, jak i świeccy.
Apostołował we Włoszech i poza ich granicami. W 1219 roku udał się do Egiptu, gdzie wojska chrześcijańskie walczyły z muzułmanami o Ziemię Świętą. Franciszek kierując się nauką Ewangelii i pragnąc nawracać nie mieczem, ale słowem i przykładem, chciał odwieść krzyżowców od przelewu krwi, lecz nie posłuchano go. Po przegranej przez chrześcijan bitwie pod Damiettą otrzymał pozwolenie na udanie się do obozu przeciwnika, gdzie został przyjęty przez sułtana z szacunkiem jako Mąż Boży. Od tego czasu franciszkanie na mocy glejtu od sułtana mieli prawo przemierzać i przebywać na terenie Ziemi Św., gdzie przebywają do dnia dzisiejszego, opiekując się miejscami dotkniętymi obecnością Pana Jezusa.
Po ostatecznym zatwierdzeniu Reguły Zakonu przez papieża Innocentego III dnia 29 listopada 1223 roku, Franciszek napełniony radością, pragnął ożywić w ludziach te miłość i wdzięczność jaką żywił do Chrystusa, urządzając w noc Bożego Narodzenia roku 1223 w małej miejscowości Greccio pierwszy żłóbek. Od tego rozpoczął się zwyczaj budowania żłóbków w naszych kościołach.
W połowie września 1224 roku modląc się na górze Alwernii, Franciszek otrzymał stygmaty, czyli rany Męki Chrystusowej. Stał się przez to pierwszym świętym Kościoła Katolickiego, u którego te znaki zostały publicznie uznane jako prawdziwe. Zmarł 3 października 1226 roku w Porcjunkuli pod Asyżem. W dwa lata później został wyniesiony na ołtarze.
Św. Franciszek pozostawił po sobie kilkanaście różnych pism, a wśród nich dwie Reguły dla Zakonu Braci Mniejszych (niezatwierdzoną z 1221 r. oraz zatwierdzoną z 1223 r.) oraz Napomnienia. W 1980 roku Jan Paweł II ogłosił go patronem ekologów, zabiegających o ochronę naturalnego środowiska człowieka.
Św. Franciszek cieszy się wciąż powszechnym szacunkiem, sympatią i miłością, nie tylko wśród katolików, ale także ze strony chrześcijan innych wyznań, a nawet nie-chrześcijan. Pokazuje to zorganizowane przez bł. Jana Pawła II spotkanie wszystkich większych religii świata. Miało ono miejsce w Asyżu w roku 1986 pod duchowym patronatem św. Franciszka.